ORION

Nanazenit gallery, Zwycięzców 15, Warszawa

07/11 – 14/12/2019
curator: Michał Kołodyński

Floating through the areas of Mateusz Dabrowski’s work, after some time we experience a kind of déjà vu. The similarity of the works, especially in the cycles, makes us certain that we are, as it were, at the starting point, when in fact another layer of lasering has been applied to our perception, which has deepened and enriched the perception of the world. Graphics, painting, sculpture, film, philosophy, music – these are just the tools with which the artist builds his work. A work consisting of cycles, series, creating a rhythm, a breath, a space-time inhalation and exhalation. Tuning the observer and participant (who is no longer a mere spectator) to the frequency, the pulse, permeating Dabrowski’s work. We participate in a world in which the artist’s works are constantly working out the rules, while at the same time creating principles far beyond aesthetics and craftsmanship. His work is a constant dialogue between the question posed and the answer, an analysis, and in this peculiar test that surprises us with its very pleasant course, we learn about things that are absolutely incredible. We begin to see a different, new space-time sense. This search for meaning is like an obsession, a superhuman determination, which makes us think that it is not the artist who chose this path – it is the path that chose him. Despite the rather distant formal activities such as relief, kinetic sculpture, printmaking, painting, what is common is the thread, the ray, the structure of the search. There is a tremendous fascination with material, from printing ink – to Styrofoam, from felt – to light – and we don’t know what else. We encounter a constant stream of suggestions and doubts, questions and answers, contexts and analysis. We move through the fabric of the artist’s oeuvre, swooping over the smooth parts and languishing in the creases. We are guided by a seam. Suddenly we find ourselves between layers. However, Matthew Dabrowski’s work is far from a monologue. Even to a conversation. The works together with us participate in looking at, into and through each other.

Michał Kołodyński

———————————————————————————————————-

Płynąc przez obszary twórczości Mateusza Dąbrowskiego po pewnym czasie przeżywamy swoiste déjà vu. Podobieństwo prac, szczególnie w cyklach, powoduje pewność, że jesteśmy jakby w punkcie wyjścia, kiedy w rzeczywistości na nasze postrzeganie została nałożona kolejna warstwa laserunku, który pogłębił i wzbogacił postrzegania świata. Grafika, malarstwo, rzeźba, film, filozofia, muzyka – to tylko narzędzia, którymi artysta buduje swoje dzieło. Dzieło składające się z cykli, serii, tworzących rytm, oddech, czasoprzestrzenny wdech i wydech. Dostrajający obserwatora i uczestnika (który przestał być już zwykłym widzem) do częstotliwości, pulsu, przenikającego twórczość Dąbrowskiego. Uczestniczymy w świecie, w którym prace artysty stale rozpracowują reguły, jednocześnie tworząc zasady daleko wykraczające poza estetykę i rzemiosło. Jego twórczość to ciągły dialog między postawionym pytaniem a odpowiedzią, analiza, a w tym osobliwym teście zaskakującym swoim bardzo przyjemnym przebiegiem, dowiadujemy się o rzeczach absolutnie niebywałych. Zaczynamy dostrzegać inny, nowy czasoprzestrzenny sens. To poszukiwanie sensu jest jak obsesja, nadludzka determinacja, co skłania nas do myśli, że to nie artysta wybrał tę drogę – to droga wybrała jego. Pomimo dość odległych formalnie działań takich jak relief, rzeźba kinetyczna, grafika, malarstwo, wspólna jest nić, promień, struktura poszukiwania. Jest tu olbrzymia fascynacja tworzywem, od tuszu drukarskiego – po styropian, od filcu – po światło – i nie wiemy co jeszcze. Natrafiamy na nieustający strumień sugestii i wątpliwości, pytań i odpowiedzi, kontekstów i analiz. Poruszamy się po tkaninie twórczości artysty, mknąc po partiach gładkich i lawirując w zagnieceniach. Jesteśmy prowadzeni szwem. Nagle trafiamy między warstwy. Jednak daleko pracom Mateusza Dąbrowskiego do monologu. Nawet do rozmowy. Dzieła razem z nami uczestniczą w patrzeniu na, wgłąb siebie i przez siebie.

Michał Kołodyński