SIĘ

Piekary Gallery, Poznań,

21.03 – 24.05.2025

A person’s identity is shaped between their inner self and the expectations of society. Jolanta Brach-Czaina noted that we consciously develop only those traits that are socially accepted, while the rest – our “other side” – stays hidden in the unconscious. This hidden inner life, shaped by both personal experiences and collective, archetypal images, is often the source of internal tension. The more our true self differs from social norms, the more of it begins to reveal itself.

An inner resistance to emptiness gives rise to a need to find absolute truth and meaning in existence. Truly expressing one’s emotions and thoughts is deeply connected to freedom – not only as an idea, but also as the freedom to wander, to be open to new paths and perspectives that bring simplicity, peace, and joy to life.

The series of artworks presented in this exhibition began during a time of personal psychological crisis. I came across the phrase “present subject” in a legal document – it struck me as cold and impersonal, more like a description of an object than a person. This expression led me to reflect on the fear of losing control and the uncertainty of the future. Even though life often feels determined, the “present subject” became a symbol for me – representing an existence beyond the material.

At first, I approached myself as an object of observation – trying not to judge my actions, relying on intuition and practicing self-acceptance. Later, I began to analyze my reactions and behaviors to better understand myself and find relief from suffering.

These experiences found their way into my creative process, which became a record of healing and a gradual shift toward a more abstract understanding of reality. In the beginning, I worked from structured drawings and plans, but over time I let go of those methods and embraced a more intuitive, spontaneous approach.

The process felt like building an image in layers – starting horizontally, then vertically, diagonally, and finally in three dimensions, even if it all started without a clear shape. The material I used – felt, soft and protective, reminiscent of fur – slowly lost its purely physical meaning. Working it with a wire brush gave the surface a raw, primal texture. In this way, I tried to connect the tangible with the spiritual and symbolic – seeking an alternative structure, a bridge between the material and the immaterial.

In my work, there is a constant dialogue between the conscious and the unconscious. Step by step, I discover new perspectives. Each layer of the image becomes a record of that journey – an attempt to understand myself between two worlds: the visible and the hidden.

________________________________________________________________________________________________________________

Osobowość człowieka kształtuje się na styku wewnętrznych predyspozycji i zewnętrznych oczekiwań społecznych. Jolanta Brach-Czaina zauważa, że świadomie rozwijamy jedynie te cechy, które są społecznie akceptowane, podczas gdy reszta – nasza „druga strona” – pozostaje ukryta w nieświadomości. To utajone życie psychiczne, kształtowane zarówno przez indywidualne doświadczenia, jak i zbiorowe, archetypowe treści, stanowi fundament naszych wewnętrznych konfliktów. Im bardziej autentyczne „ja” odbiega od społecznych norm, tym więcej z jego pierwotnej struktury zostaje ujawnione.

Wewnętrzny bunt wobec „nicości” rodzi pragnienie odkrycia prawdy absolutnej i sensu indywidualnego istnienia. Wartość autentycznego wyrażania uczuć, przeżyć i przemyśleń wiąże się z pojęciem wolności – nie tylko jako idei, ale przede wszystkim jako wolności wędrowania, otwartości na nowe drogi i perspektywy, które w swojej prostocie potrafią nadać życiu lekkość i sens.

Początek cyklu prezentowanych na wystawie obrazów sięga okresu mojego kryzysu psychicznego. Wówczas natknąłem się w pewnym dokumencie prawnym na sformułowanie „podmiot obecny” – określenie, które wydało mi się intrygujące i zarazem dehumanizujące, bardziej przypominające opis przedmiotu niż człowieka. To właśnie ono zainspirowało mnie do refleksji nad egocentrycznym lękiem przed utratą kontroli oraz niepewnością przyszłości. Determinizm zdarzeń wywołuje strach o własny byt, jednak „podmiot obecny” stał się dla mnie symbolem egzystencji wykraczającej poza materialność.

Na wczesnym etapie pracy nad obrazami traktowałem siebie oraz własne działanie jak obiekty badawcze – starałem się zdystansować od oceny twórczości, zaufać intuicji i zaakceptować siebie. Następnie analizowałem swoje reakcje i zachowania, próbując dotrzeć do prawdy i uwolnić się od cierpienia.

Moje doświadczenia odnalazły swoje odbicie w pracy twórczej, która stała się zapisem kolejnych etapów wychodzenia z kryzysu i stopniowego wtajemniczenia w coraz bardziej abstrakcyjne rozumienie rzeczywistości. Początkowo działałem według określonych schematów, opierając się na rysunkach i projektach, z czasem jednak porzuciłem tę metodę, wybierając intuicję i brak założeń.

Proces twórczy przypominał budowanie obrazu warstwami – począwszy od poziomego zapisu doświadczeń, który z czasem zyskiwał wymiar wertykalny, diagonalny, aż po trójwymiarowy, mimo jego początkowej nieokreśloności. Fizyczność materiału – miękkiego, ochronnego filcu, przypominającego sierść – stopniowo ustępowała miejsca niematerialnej idei. Obróbka filcu drucianą szczotką nadawała powierzchni surowy, pierwotny charakter, łącząc to, co materialne, z obszarem marzeń i archetypu. W ten sposób poszukiwałem alternatywnej struktury – oderwanej od codziennej rzeczywistości, będącej pomostem między tym, co namacalne, a tym, co duchowe i symboliczne.

W mojej pracy stale toczy się dialog pomiędzy świadomością a nieświadomością. Krok po kroku odkrywam nowe perspektywy – a każda kolejna warstwa obrazu to zapis tych poszukiwań, próba zrozumienia siebie na styku dwóch światów: materialnego i niematerialnego.